Omdat de Ubachsbergse gemeenschap voor de muzikale begeleiding van de processie steeds een beroep doen moest op een muziekvereniging uit de omgeving - wat ook nog geld kostte - besloten 3 vrienden in 1909 een eigen fanfare op te richten.

Als eerste dirigent werd de plaatselijke hoofdonderwijzer Leo Leclou benoemd. Leclou had ruime muzikale ervaring als bassist bij de harmonie van Wijlre en was tevens benoemd tot dirigent van de opgerichte fanfare Eendracht Huls. Tijdens een algemene vergadering voor alle inwoners van het dorp meldden zich 34 mannen, die een fanfare-instrument wilden leren bespelen. Van het begin af werd er twee keer per week gerepeteerd en al spoedig konden de dorpsactiviteiten met de eigen fanfare opgeluisterd worden.

Na korte tijd liet de fanfare ook buiten de dorpsgrenzen van zich horen; zo nam het nog jonge korps in 1910 deel aan een groot muziekfestival te Amstenrade en in 1913 verzorgde men een optreden bij de Wereldtentoonstelling te Gent.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was er sprake van een algemene inzinking, maar kort daarna nam dirigent Leclou opnieuw het dirigeerstokje enthousiast ter hand.

In 1929 hield Leclou het voor gezien. Het fanfareorkest bestond op dat moment uit 30 muzikanten. Leo werd opgevolgd door Math Slangen.

De roerige jaren '30 werden gekenmerkt door grote financiële problemen. Al na 1 jaar moest dirigent Math Slangen zijn dirigentencarrière staken. Zijn opvolger werd in eigen geledingen gevonden: saxofonist Piet Zinzen uit Ubachsberg pakte de dirigeerstok op.

In 1934 vierde het uit 31 muzikanten bestaande orkest het 25-jarig jubileum. In 1937 nam Joseph Dumont, solo-klarinettist van de Philharmonie Bocholtz de muzikale leiding over. Onder zijn deskundige leiding steeg het muzikale niveau. In 1942 staakte de vereniging alle activiteiten, omdat men weigerde zich aan te sluiten bij de door de Duitse bezetter verplicht gestelde Kultuurkamer en de Duitse bezetter op verschillende plaatsen instrumenten in beslag had genomen. Na de oorlog begon men opnieuw met het musiceren en was men spoedig weer op het vooroorlogse muzikale niveau.

In 1948 volgde Hein Aerts uit Voerendaal Joseph Dumont op, die was inmiddels ook dirigent van de Philharmonie  Bocholtz. Aerts durfde het aan om in 1951 voor het eerst in het bestaan van de vereniging (met wisselend succes) deel te nemen aan muziekconcoursen en wel in Geistingen (België) en in Grathem.  Vanaf 1954 daalde het ledenaantal, in 1958 was er zelfs een ware verenigingscrisis en het opstappen van dirigent Aerts was o.m. het gevolg.

Met slechts 27 leden - waarvan 14 muzikanten - ging het bestuur op zoek naar een nieuwe dirigent. Die werd gevonden in de jonge, energieke Wil Jacobs uit Huls-Simpelveld. Onder zijn leiding begon de fanfare aan een ongekende opmars. In nog geen 15 jaar groeide het illustere gezelschap uit tot een top-orkest. In 1960 start de opmars en neemt de fanfare  voor het eerst deel aan een Bondsconcours. Het orkest promoveert  meteen naar de afdeling Uitmuntendheid.